Live Life Love DANCE!!!!!

Dit is nou ‘n hele rukkie wat ek aan hierdie piece werk, en elke keer as ek genoeg guts bymekaar skraap om te begin dan besluit ek om dit eerder uit te stel. Die rede vir die constant procrastination is dat dit vir my ongelooflik moeilik is om hierdie konsep in woorde te omskryf. Hoe beskryf en celebrate mens ‘n vier en twintig jaar lange love affair, escape, vertroueling , somtyds brutal journey in ‘n paar bladsye of woorde? Well, hierdie week is dit die Athena show week, en ek het dit obviously fitting gesien om deur te druk, en om te attempt om hierdie fasset van my lewe in woorde te omskryf.

 

“I dance to live, I dance to breathe, I dance to be free, I dance to be me…” -Unknown

 

Ek voel honoured dat ek kan deel wees van  hierdie amazing kuns. Ek het begin dans toe ek vier jaar oud is, en believe me, enige danser sal vir jou sê dat dit nie so glamourous en easy is soos wat almal dink nie. Ek is dankbaar vir international platforms soos So you think you can dance wat uiteindelik die public allow om hierdie fantastiese art saam met ons te kan love en celebrate. Om dit in perspective te sit, na skool het ek ‘n professional career gevolg en het dit my vier jaar geneem om my graad te kry. Soos ek reeds gesê het dans ek al vier en twintig jaar sonder enige formele kwalifikasie of sterretjie op die voorkop om te sê”well done hunny, you’ve made it”.

‘n Danser se career bestaan uit onbeskryflike harde werk wat meeste van die tyd gevul is met self-doubt, die intense druk om absoluut perfect te wees, om jou body te push tot wanneer hy amper heeltemal wil opgee, disrespect van die ape wat jou kort- kort wil challenge in ‘n club, wat dink haar dronk airhump, vliegies klap, self-loving moves teen die speaker is enigsins naby aan wat dit is om te dans, om gereduce te word na ‘n baie sexist stereotype, wat vir girls gewoonlik omskryf as almal se sexual fantacy oop vir elke person se vrye comment, en gewoonlik blykbaar die mans se sexual orientation vir meeste mense bevestig. Dan wil ek nie eers praat oor die body image issues wat elke danser, maak nie saak hoe confident en strong persoon jy is nie, elke nou en dan ‘n knou kan gee. Verder moet elke aging danser constantly deal met die pressures van die nuwe editions, die jonger, mooier, meer perfect weergawe van jouself, met sterretjies in die oë, met nuwe passion, met beter technique, met beter suppleness. En dan vra mens somtyds jouself… Maar hoekom doen ons dit aan onsself??? Raak ek nie bietjie oud om met hierdie goed te deal nie, ek meen ultimately is ek besig met ‘n promising law career, wat ek love, hoekom vind ek myself elke keer terug by die plek waar alles vier en twintig jaar terug begin het, in die studio, kaalvoet, met spiere wat so seer is dat ek skaars kan beweeg, bene met bloukolle en ongelooflike excitement en optimism vir wat voorlê…

 

My theory is soos volg…

 

Ons dans om te verdwyn in iets wat groter as jyself is, om te focus op ‘n bigger picture, ‘n greater truth, om jouself te verloor en te vind op ‘n plek waar daar no judgment is nie, waar jy toegelaat word om in iemand anders se skoene te staan, iemand anders se storie te vertel, om te verdwyn na ‘n plek waar jy veilig is. Jy vertel die storie van die musiek wat jou body interpret, vir elke move en elke noot van die musiek is daar‘n rede, jy wys die audience jou true self en die musiek sal jou nie disappoint nie, dis predictable, en soms unpredictable wanneer dit moet wees, dit leer jou om te let go, om strong te wees, om vulnerable te wees, dans demand dat jy jouself, jou insecurities jou struggles totaal en al surrender. Dansers vertel stories met hulle bodies waaroor meeste mense fear om oor te praat.

Om te kan dans is die vinnigeste en most direct pad na die truth, jou truth, jou siel, die plek waar jy belong, die persoon wie jy wil wees, die persoon wie jy moet wees, jou destiny, jou promise. Die truth waarvan ek praat is nie altyd hierdie monumental uitvinding soos elektrisiteit of microwave popcorn nie, dis meeste van die tyd iets persoonlik en iets wat jy van jouself leer, ‘n manier om met die past te deal, jou future te predict en jou present te claim. Dans bevat so klein bietjie magic wat so extremely rare is in die harsh reality of life.

As ek geld gekry het vir elke traan wat op die dansvloer geval het, het ek al lankal afgetree op my private island met ‘n Jared Leto look-alike wat elke 5 minute my margies opvul. Met dans celebrate ons die klein victories, voel ons mekaar se sadness, verklaar ons liefde en vind jy jou eie strength. Met elke step, met elke beat is jy so klein bietjie nader aan freedom.

 

‘n Danser kan nie gedryf word deur die bright lights, die applause en admiration of paycheck nie, jy kan nie gedryf word deur almal se approval nie, don’t get me wrong, enige danser wat sy sout werd is enjoy en thrive in die spotlight, om ‘n danser te kan wees is dit kind of ‘n prerequisite…  Maar dit is nie wat jou moet dryf nie, jy moet gedryf word deur jou passie vir die kuns, deur respect en admiration vir jou mede dansers, appreciation vir ander kunstenaars soos die musicians met hulle carefully composed melodies en skrywers met hulle woorde van truth, compassion vir ander mense, ‘n liefde en understanding vir human behaviour.

 

Ek het nog altyd geglo dat dans en musiek ons almal bind. Niemand verwag van almal om die beste dansers te wees nie, daar is ‘n plekkie in die dans wêreld vir elkeen, of jy dit doen vir fitness, of jy dit doen as ‘n social activity of as jy dit doen as ‘n career. 

 

My dans career was vol victories… Ek het oorsee gaan dans. Ek kan letterlik nie my Suid-Afrikaanse titels op een hand tel nie, ek was hoeveel keer gerecognise as “Dancer of the Year”. My huis het fisies nie genoeg plek vir al my awards nie… anywayzzz… You get the drift… Die grootste award wat ek in dans gekry het is die lessons wat ek daaruit geleer het, die amazing friends wat ek gemaak het, die amazing stories wat ek kon vertel, Lizette (Athena se mastermind en my sussie) se amazing choreography pieces wat ek kon dans, my life experience en die absolute honour om ‘n klein deel te wees van die dans industry, maar die grootste honour van alles is om te kan sê ek is ‘n DANSER, want ‘n danser is iemand wat verby sy eie ego kan kyk en om in truth iemand anders se storie te kan vertel, ‘n danser is ‘n vessel van joy, acceptance, deursettingsvermoë en selflessness. ‘n Danser is ‘n artist wat hulle talente gebruik om ander te inspire!!!

 

Ek kan nie wag om terug huis toe te gaan die naweek nie, na die teater waar van die beste artists gebore word!

 

Athena dansers, sien julle op die stage, vir ons annual showcase… Break a leg nunkies!!!

 

Van waar niks wit of swart is nie….

 

Alida 

 

The "Stones"- ages... Thanks vir amazing memories!!!!!

Meeste mense associate die gevoel van "home" met die reuk van home made food, die gevoel van jou eie bed en meeste van die tyd daai een warm, loving moeder figuur wat alles in die wêreld net beter laat seem... of ultimately is dit dalk net so omdat dit die symbolism is wat hulle in movies gebruik. Daar is 'n paar plekke wat deur verskillende stadiums in my lewe daardie gevoel vir my gegee het, op 'n stadium was dit wel vir my die suburban illusion, even nou nog gee die reuk van resen, houtvloer en stage smoke my 'n intense gevoel van nostalgie... After all het ek kinda groot geraak in die theatre... Maar baie min mense kan sê dat die stench van 'n mengsel van drank en ses week oue asbakkies ook 'n gevoel van intense nostalgie en die true meaning van 'home' en 'community' kan gee....

So paar dae terug kry ek 'n event invite op facebook en vir een of ander rede, wat ek nie kan beskryf nie, aangesien daai invites gewoonlik net ignore word, maak ek hom oop... Dit is 'n invite van die club waar ek jare terug as student/jong adult gewerk het, en daar lees ek die opskrif... END OF AN ERA: Stones Centurion Closing Week

My hart het letterlik 'n beat geskip, en met trane wat baie violently dreig om te loop het ek net vir die invite soos 'n zombie gestaar... Ek was by die werk gewees en kon nie juis ingee tot my intense gevoel van sadness nie...

Ek was heeltemal taken aback deur my reaksie op hierdie nuus, en kon nie verstaan waar kom hierdie emotional reaksie vandaan nie. Ek is al vir langer as vyf jaar nie meer deel van Stones nie... Gelukkig vir my was daar 'n klomp crazy kliënte wat my mind kon pre-occupy en kon ek later die middag reflect in die min stil tyd wat ek kry, in other words, terwyl ek in die verkeer sit, om werklik agter die rede te kom hoekom ek so sad was oor die nuus.

Nadat ek uit die skool uit was het ek saam met 'n produksie getoer, wat uitgedraai het in 'n grueling experience wat veroorsaak het dat ek nie net myself nie, maar ook my kuns doubt, op 'n baie crucial tyd in my lewe ... My long term relationship was besig om helemal uitmekaar te val, en ek het geen plek gehad om heen te draai nie... Met 'n mix van om my horizons so bietjie te broaden en myself so 'n bietjie uit my comfort zone uit te haal en ook om so 'n paar ekstra sente te maak het ek aansoek gedoen vir werk by Stones... Ek het die werk gekry om doorlady te wees en so het die games begin. Later aan was ek 'n bartender en toe het die fun eers begin!!!!

Daar is soveel amazing en shocking anecdotes wat ek en my sussie lizette, wat later aan ook daar begin werk het, nog tot vandag toe oor praat en ons self siek lag. Maar wil nou nie hierdie post in 'n sepie verander nie. Daar was altyd een of ander drama, of die nuutste scandal van  iemand se nuutse sexual conquest.

Mense wat my goed ken weet dat ek 'n super disciplined mens is, ek het after all my law degree deur Unisa gedoen in die minimum tyd en sonder om een klas by te woon. Maar wat net sekere mense van my weet is dat as dié girl besig is om te rebelleer, laat dit die midde ooste na childs play lyk.

Die tyd wat ek by stones gewerk het was van die moeilikste tye wat ek in my lewe deur gegaan het. Alles in my lewe wat vir my belangrik was op daardie stadium het to shit gegaan, en ek het besluit dat die tye van pretense en 'n smile op jou gesig dra long gone is...

Die eerste vriend wat ek by stones gemaak het se naam was tequila, en nie die kind of naughty tequila wat jy once in a blue moon op 'n girls nite enjoy nie... Die tipe wat jy shot vir shot sonder enige chaser drink wat die absolute brokeness en sorrow net vir twee minute beter maak.

Op daardie stadium was ek opsoek na salvation en acceptance sonder enige voorwaardes, daai twee minute van absolute freedom van jou body, mind and soul. 

Stones het ultimately daardie opportunity gegee... 'n besope downwards spiral, onder die watchful, protective eyes van baie special mense.

Die mense saam wie ek gewerk het, het ek nie veel meer in common gehad nie, eerstens was girls nie rêrig in die meerderheid nie en kom almal obviously van baie different backgrounds af. 'n Common thread wat ek wel agter gekom het is dat soos ek was meeste van ons so bietjie lost souls opsoek na 'n bigger picture of net so bietjie escape van reality, en 'n sense of belonging.

Stones was 'n plek met no judgment en wie ever jy is en whatever jy doen nie onder 'n holy microscope gedisect word nie... Live and let live in sy truest form. 

Ek het geleer om nie 'n book by its cover te judge nie. Ek het geleer om my eie boundries te push en nie die lewe met tunnel vision aan te pak nie. Ek het self-acceptance geleer en geleer om die goeie in mense raak te sien. Ek het vir die eerste keer in my lewe daar truely free gevoel, sonder die pressure om 'n sekere manier te MOET wees. 

Ek het my sense of compassion vir mense daar geleer. In plekke soos Stones sien mens dat in die face of adversity die mensdom nog 'n glimmer van hope het, en dat meeste mense wil goed wees al laat hulle circumstances nie altyd dit toe nie.

Ek het by Stones lifelong friends gemaak wat tot vandag toe so naby aan my hart is, die tipe vriende wat jy nie elke dag hoef te sien om 'n special relationship meer te hê nie.

Ek het my life partner by Stones ontmoet, alhoewel ons eers twee jaar nadat ons opgehou het om daar te werk ge-reconnect het.

Ek is so dankbaar vir elke experience en elke persoon wat ek daar ontmoet het, vir elke fout wat ek daar gemaak het, en glo my, ek cringe somtyds nou nog oor van die goed wat ek daar aangevang het.  

Die leefstyl was nie gesond nie en dit was ultimately hoekom ek daar weg gegaan het. Dit was moeilik, en in order vir my om te kon grow en heal moes ek die ties breek. 

Maar maak nie saak hoe my journey daar tot 'n einde moes kom nie, sal ek nooit die Stones-dae vergeet nie, dit sal 'n sonde wees om dit te vergeet... Want sonder stones en sy mense sou ek nie die mens gewees het wie ek vandag is nie, stones het my toegelaat om myself te accept met flaws en al, om nie so unforgiving met myself te wees nie en die heel belangrikste om beauty in die donker raak te sien al is dit net die faintest flicker of light. Ek het besef dat jy jou donker kant moet embrace om te kan kies om goed te wees en om te kan kies om te heal.

Deur die afgelope vyf jaar was ek twee keer terug stones toe, en kon voel dat ek nie meer in die donker hoort nie.

Dit is met 'n thankful en humble heart wat ek die week vir die laaste keer sal terug gaan, om my respect te pay en om goodbye te sê vir 'n instansie wat my lewe gechange het, en ultimately gesave het.

Stock julle yskaste vol libido stones, want die Gerber sussies kom vir oulaas draai. Aan al die mense wat deel was van my journey, elkeen hou 'n baie special place in my hart, al het ek gedink jy is 'n asshole, die feit dat ek soveel van jou af kon leer maak my dankbaar en ek sal jou dislike met die grootste fondness. Vir  die mense wat steeds in my lewe is, en wat die stones journey saam met my gestap het... Ons lewe het completely verander, maar met julle share ek die sweetest memories!!!! 

Ten einde maak ek 'n toast op elke tequila, elke libido, elke party in my pants(dis 'n shooter), elke gin(kots), elke saint anna, elke redbull, elke fokofpolisiekar song, elke lonely lonely headbang malkoppie dansvloer oomblik, elke split op die dansvloer, elke fridge stock, op die orange juice in die till insident (sorry mona), op elke babalas, vir elke P-bom, op unwanted en unnoticed leeuloop performances, op al die couples wat ini badkamers gespyker het (whyyyy????) thanks vir amazing memories....

Op die eerste een... 

Van waar niks wit of swart is nie

Life's education: Trial and error: Learn, Love, Inspire!!!!

Na een van die mees challenging weke wat ek in 'n lang tyd gehad het soek ek na so bietjie inspiration om net te voel dat alles wat jy deur gaan die moeite werd is... Die afgelope week het ek saam met die feit dat ek vol dag werk lawschool in die aande gehad en waarmee ons op 'n vrydag aand moes afsluit met 'n full-on mock trial waarvoor ons geasseseer word. Needless to say dat hier by dag drie gaan mens so bietjie in zombie mode in as gevolg van min slaap, information overload en die feit dat mens op junk food leef... 

In die eerste plek dink ek nie altyd mense besef watse harde werk en dedication dit vat om 'n prokureur te word nie, die tipe degrading en emosionele challenges wat mens deur gaan nie. Mense is vinnig om te verwys na prokureurs as "prokurowers" en insinuate dat hulle power, geld hungry individee is met geen moral compass nie.

Die ding is... Ons verstaan dat lay persons nie die law verstaan nie, ons verstaan dat nie alle mense opgelei word om soos ons te dink nie... En dan verstaan ek ook dat daar wel power en geld hungry prokureurs is met geen moral compass nie... Maar daardie mense kry mens ook nou nie juis in net my beroep nie, jy kry hulle oral!! 'n Prokureur word geguide deur die principles van mense regte en fair en equal justice, nie net justice vir die injured party en onskuldige party nie. Mens word daagliks gekonfronteer met challenging en complicated situasies wat meeste van society hulle rug op draai en hulle hande in onskuld was of 'n blinde oog voor gooi en by daai situasies wat mense gewoonlik sê "dit is nie my plek nie", "dit het niks met my te doen nie" of " ek wil nie daarby betrokke raak nie". En glo vi my... Met 'n werk soos myne sien mens regtig hoe fucked up society is. Met 'n werk soos myne is dit moeilik om te glo dat daar nog 'n moral compass in society as 'n geheel is.

Maar enige werk het sy challenges en dis nie waaroor hierdie post gaan nie... Ek is so passionate oor wat ek doen dat dit alles die moeite werd maak.

Hierdie post gaan oor hoe ons van mekaar af kan leer. Ek het dit besef toe ek die lawschool attend het en jy moet saam werk met mense wat jy van geen kant af ken nie, wat siels moeg is, en waar persoonlikhede nie altyd gel nie... Almal van ons is altyd vinnig om judgments te maak oor ander mense en om ons self hoër as hulle te ag, dat ons somtyds die pot completely mis sit. 

Ek het die voorreg gehad om met kinders te werk en om van hulle te leer hoe 'n mens die wêreld moet view. Met optimism, met geen suspicion en met pure intention en met 'n absolute appreciation vir die klein dinge wat ons as groot mense completely verloor. Ons almal kan onthou hoe excited ons was as jy verjaar of see toe gaan op vakansie, jy kon letterlik nie slaap van al die excitement nie.

Ek het ook die voorreg om met adolescents te werk by die dans. En kyk ons almal weet dat tieners eintlik 'n complete nightmare is om meer te deal en partykeer voel ek of ek my hare uit my kop uit wil trek en 'n paar warm klappe wil uit deel. Maar het jy al ooit 'n ordentlike conversation met so 'n jong persoon gehad en so bietjie hulle brein gepick?? Dit is ongelooflik interessant om te hoor hoe hulle die wêreld view, al is dit meeste van die tyd super naïve en onrealisties, sal jy surprised wees oor sekere van hulle se insig en die lewenslus waarmee hulle elke dag aanpak. Ek leer elke dag iets van hulle!!

Ek deal met criminals en leer even elke dag iets van hulle, hoe om jouself te vergeef, survival instinct, en  met sommige van hulle die absolute extremes waarna mense sal gaan om hulle self te laat geld, dat image en respect so belangrik is, en om dinge soos dignity, honour, loyalty en family te protect. Om te doen wat nodig is om jou goals te reach. Ok, ek condone glad nie hulle methods nie en sekere criminals en criminal acts is pure evil, veral as dit kom by crimes teen kinders,sexual crimes en waar jy iemand se lewe neem, maar daar is tog 'n duur les wat ons uit elke situasie kan leer.

Een van my interests is ook om te jag, en ek weet dit is 'n baie controversial onderwerp en dat daar mense is wat dit sien as wreed, terwyl hulle ook ma nou en dan 'n lekker spur steak enjoy en geen probleem het met die manier waarop daardie vleis verkry word nie apparently, anyways dit is van topic af... Enige persoon wat al gejag het en wat weet hoe dit voel om kind of invisible te wees in nature, sal kan getuig oor hoe wonderlik dit is om diere in hulle natuurlike habitat te sien. En ook die hierarchy in nature. Elke spesie het sy rol en plek en hulle eie manier van goed doen. Die majesty waarmee die kudu bul, met sy kroon van gedraaide horings homself dra, die respek wat hy eis die oomblik wat hy in die omtrek is, die team work en die protection van hulle offspring. Daar is so baie om te admire en om te leer.

Ek het op 'n quote afgekom wat my so inspire het en wat die punt van hierdie post is... Dit is blykbaar 'n quote van die author van Marley and Me... Ek apologize as die quote nie van daar af kom nie... Met die internet weet mens nooit, maar nonetheless het die quote my baie emotional gemaak en inspire, eerstens omdat ek die movie al gesien het, en ons almal weet in watter emotional state daai movie jou los... Maar hier is die quote: "A person can learn a lot from a dog, even a loopy one like ours. Marley taught me about living each day with unbridled exuberance and joy, about seizing the moment and following your heart. He taught me to appreciate the simple things-a walk in the woods, a fresh snowfall, a nap in a shaft of winter sunlight. And as he grew old and achy, he taught me about optimism in the face of adversity. Mostly, he taught me about friendship and selflessness and, above all else, unwavering loyalty."

Ek het tot die realization gekom, dat 'n mens is altyd opsoek na inspiration en motivering. Ons almal maak die fout om dit op die randomste plekke te gaan soek en soms mis ons die punt.

Ons is blind vir die inspiration wat reg voor ons is in ons daaglikse routine... In iemand se act of kindness, in die hormonal pregnant girl, in die rebellious tiener, in die convicted criminal, in ons ouers, in ons siblings, in ons family pets, in ons kinders, in die loud obnoxious irritasie van 'n kolega wat niemand van hou nie, van die introvert cat-lady met geen man of vriende, van die homeless person wat staan en bedel, ons huishulp, ons baas, die mej sunshines van die world, wie se positivity jou soms heel naar los, die vrou met die harde oë, die man met die battlescars. Ons moet ons self net leer om hierdie inspirations raak te sien, dit te treasure en daarvan af te leer.

Nadat ek tot hierdie realization gekom het, het ek besluit om van tyd tot tyd 'n blogpost te doen oor iemand, wat on the face of it nou nie juis significant is nie, maar wat 'n inspiring storie het om te vertel... 

As ek dink aan die mense in my lewe, is daar 'n hele paar mense in wie ons almal kan inspiration vind. 

Ek is ook oop om oor mense te skryf wat jou inspire en verwelkom enige voorstelle van mense wat jy ken.

Jy kan die voorstelle epos na gerberalida@yahoo.com of my op facebook inbox...

Ek hoop dat almal sal inspiration vind in elke klein dingetjie en dit appreciate...

Van waar niks wit of swart is nie.

Alida

The Grey Tragedy of Life....

Ok, so niemand kon my nog ooit beskuldig van die feit dat ek te min dinge gelyk probeer aanpak nie... Dit is so deel van wie ek is dat dit eintlik so bietjie scary is. Daar is altyd iets wat ek nog wil doen of probeer of beplan. So hierdie jaar het ek saam met my articles of clerkship besluit om Lawschool te doen, waarna ek in Augustus dan die Attorneys Admission eksamen gaan skryf, ek het my blog begin, my charity is in die beplannings fase, ek dans nog al die pad en ek is besig met vreeslike exciting goed wat nog eintlik net 'n idee is, en daarom wil ek nie veel daaroor sê nie... So tussen deur is dit die laaste jaar wat my familie nog in Pretoria is, so ek probeer soveel as moontlik tyd saam met hulle spandeer voordat hulle Kaap toe trek. Ek en my love het besluit om nader aan my werk te trek, enige iemand wat hier in die stad bly kan relate met die feit dat mens ook net 'n sekere aantal kere in die traffic kan sit voordat mens soos 'n borderline axe murderer begin voel. Die eksodus na die ooste is vreeslik bittersweet... ek is excited vir ons nuwe begin en nog meer excited vir al die geld wat ons gaan spaar... well kind of... (shoeshopping time!!!!!!!!!), maar die plekkie waar ons weg trek was ons eerste huisie saam en die begin van ons future.

Die feit dat alle big changes mos altyd op een slag moet gebeur (dankie aan Murphy jou sadist) het die gevolg gehad dat ek vreeslik uninspired gevoel het om te skryf... Ek is so besig om na wind te jaag en probeer net om kop bo water te hou, dat my lewe net grys geraak het.

Daar het 'n paar goed gebeur wat so special was en steeds kon dit my nie inspire nie. Ek het vir my eerste tattoo gegaan wat so 'n awesome experience was.

Een van my childhood friends het getrou en ek was deel van die wedding party wat so amazing was, dit was truely 'n fairytale wedding en verseker een van die lekkerste weddings waarby ek was. 

Dit was hier waar ek besef het dat trou my shitless scare en ek weet nie of ek dit ooit sal doen nie... Moenie my verkeerd verstaan nie, dit gaan nie oor die lack of commitment nie... Ek het my life partner gevind, en daar is nie iemand in hierdie wêreld wat meer vir my beteken nie en wie ek so lief het nie, ek gaan saam met hom oud word. Ek kan nie wag om aan hom engaged te raak nie, want dit voel so stupid om hom voor te stel as my boyfriend, hy is soveel meer vir my en OK, geen girly girl soos ek het al ooit gekla oor diamonds aan die vinger nie... Maar die oomblik wat ek dink aan die wedding day met die rok en almal se expectations, die circus wat die wedding industry is , die feit dat my dad my voor die kansel moet weg gee vind ek myself in backpaddle mode... Ek gan so 'n emotional wreck wees dat ek soos Frankinstein se bride gaan lyk... Ek dink nie iemand in hiedie wêreld wil dit OOIT sien nie.

Ek het ook besef dat daar long term relationships in my lewe is wat ek seriously moet reconsider , dit is absoluut eensydig en laat my faith in humanity verloor... Ek kan nie verstaan nie hoekom mense nie die goeie kan embrace nie. Ek kan nie verstaan dat mense so ligsinnig kan wees oor serious issues nie. Ek verstaan nie ons as mense se inherent need om te destroy nie.

Dan is daar ook die Bladerunner-trial, en ek dink enige iemand in my rigting is al so siek om vir mense hulle opinie te gee. Ek moet bieg dat dit eintlik cool is dat mense nou actually sien hoe dinge in 'n hof gebeur, sonder die movies en TV programmne se dramatics. Maar ek kan nie help om te sien dat mense hulle verlustig in ander mense se destruction nie, en nie kan grasp dat daar twee families totaal en al gedestroy is deur hierdie events nie. Dit het 'n jong, intellegent en talented girl haar lewe gekos. Dit het een van ons land se min inspirations gereduce na 'n pathetic human being wat homself destroy het, wat huil en opgooi en homself completely verloor elke aand oor en oor en oor in ons almal se sitkamers, vir ons almal se entertainment. Ek is 'n voorstaner van open justice en dat mense moet time doen vir hulle crimes, maar ek dink nie dat mense besef dat daar ten minste twintig sulke sake in die howe daagliks aangehoor word nie en partykeer selfs erger sake en daardie mense word nie so gehumiliate in public nie. Hulle dien hulle sentence in private... Ons love dit om te witness hoe bright sterretjies uitbrand en hulle liggies verloor, liewe hel dit is die multi-billion dollar industry wat ons Hollywood noem. Dan looove ek ook hierdie ridiculous facebook wars wat mense begin oor die trial en dit laat my net dink "I dont want to live on this planet anymore..." Ek glo dat justice gedoen sal word in hierdie trial, as dit nie al klaar gedoen is nie, dink julle mense nie dit is net so straf om met so iets te moet saam leef nie... Dat iets wat jy in 'n moment of weakness gedoen het jou lewe destroy het, en iemand anders se lewe geneem het nie. Oscar sal sy sentence kry... soos wat hy moet. Ek wonder maar net of almal van ons wat so hier op die side lines staan en judge wel verantwoordelikheid vat vir dinge wat ons aan mense gedoen het, en dinge wat ons al destroy het. Dalk het ons nie iemand se lewe gevat nie... maar ons vertrap mekaar daagliks om te kry wat ons hartjies begeer... verdien ons dan nie ook 'n public trial daarvoor nie...

In elk geval, daar is 'n silver lining met hierdie blogpost ek belowe...

So met alles wat aangaan in my lewe het ek so bietjie in robot mode gegaan en gaan maar net deur die motions so rustig en kalm as moontlik, ek werk constantly, ek kan nie onthou wanneer laas ek iets fun gedoen het nie... so alles raak net bleh, almal se grappies is dieselfde, almal se opinies raak die selfde, almal kla oor dieselfde dinge maar doen niks daaraan om dit beter te maak nie... Daar is mense wat kla oor dinge wat merely die gevolge is van hulle eie actions. Even die weer was vir 'n baie lange tyd grys hierdie jaar en blah blah blah blah....

Op een van hierdie rainy days ry ek in my kar en luister radio waar daar 'n stok ou song opkom en dit remind my aan my childhood, waar ek en my sussie soos losers saam met die song gesing het op vakansies, waar mens nog die lewe met passion en sterretjies in die oë aanpak, waar jy droom van jou trouman en jou wedding, en die fame en riches wat jy gaan hê, waar die woorde wat ons gepraat het nog truth in dit gehad het. 

My nostalgiese oomblik het my vreeslik sad laat voel... ek het eers kliphard gelag in my kar en toe besef ek... Jy sal nooit weer daardie oomblik kan terug kry nie, jy sal nooit weer so free en uninhibited voel nie... daardie moments het in 'n matter of seconds gepass en jy sal nooit weer so voel nie... En soos wat julle kan afly van my lang blog post het dit my sommer uit my writes block geshock...

Ek het besef dat mens elke fleeting moment moet treasure, maak nie saak hoe swaar, happy, angry of hoe insignificant dit ook al mag wees nie... Want al daai moments maak jou wie jy is, al daai moments bepaal jou past, present en future, en al daai moments is jou lewe wat enige oomblik kan stop of drasties verander in jou worst nightmare waarvan die Oscar en Reeva-sage evident is.

 Al die weddings, bithdays, loser oomblike, fights, struggles, trials en tribulations is worth it, elke liewe second daarvan, want ultimately is dit DIT. En dit is wat life tragically beautiful maak...

Van waar niks wit of swart is nie...

Alida

VENT SESSION ALERT: Waar daar 'n rokie is, is daar 'n persoon....

Ek het gewaarsku dat my blog so af en toe n vent sessie gaan hê.... So hier is dit nou... En as jy nie hiervan hou nie, well dan kan jy jouself daaraan troos dat hierdie merely my humble opinion is... 

Ek is so gatvol dat mense hulle broekies benat oor mense wat rook, ek sien vanoggend op facebook 'n post wat sê "kom ons embarrass rokers in public" met 'n foto waar rokers in glas hokkies sit en rook in 'n restuarant... 

As 'n roker myself was ek instantly kwaad. Mense moet vir 'n slag hulle priorities straight kry... Honestly... Daar is soveel erger issues wat in hierdie wêreld aangaan... Hoekom focus julle nie eerder julle energie op mense en issues wat dit rêrig verdien om in public scrutiny en humiliation deur te gaan nie... Soos abusive parents, mense wat kinders kry wat hulle nie wil hê nie, moordenaars, child molesters, mense wat advantage vat van bejaarde mense en die mentally disabled... In die lig van die bogenoemde kan ek nie verstaan hoekom rokers sulke harsh judgment kry nie.... Hoekom is dit??? Dalk omdat ons dit nie kan weg steek nie nè...

Ek verstaan dat rook elke persoon se choice is, en dat dit 'n vrye wêreld is waar jy kan kies of jy daarvan hou of nie... Basically gaan dit oor respek... As ek saam met iemand is wat ek weet nie van rook hou nie, gaan ek nou nie exactly langs daai persoon gaan sit en rook nie... As gevolg van al die health wette en regulasies word rokers alklaar gelimit. Byvoorbeeld as ek in 'n restaurant gaan eet en wil rook, gaan sit ek in die rokers area wat somtyds so sleg geventileer word dat mens amper nie jou kos kan proe nie. Mense moet nie eers kom na my toe met die hele "polution" ding nie, want glo vir my... Die lug wat ons almal inasem is soooooveeel meer skadelik vir jou.

Ek meen ek stem saam... Moenie rook as jy swanger is nie, moenie rook waar daar kinders is nie, moenie rook waar die wet bepaal jy mag nie, moenie rook waar mense nie daarvan hou nie... Maar liewe hel moet ook asseblief nie rokers so disrespect en maak asof hulle die kak van die aarde is nie... Ek wet jou daar is menigde rokers wat probably 200 keer beter mense is as jy, wat jouself so fokken heilig hou... Ek kan dit nie meer stress hoe ek dit haat as mense mekaar so judge en condemn nie!!! 

Ek voel dat daar meer awareness moet wees onder jong mense, dat as jy rook, dit soos 'n longterm commitment is, en dat jy daai choice moet analyze op die selfde manier wat jy jou life partner kies, want dis op die ou end nie net iets wat jy kan quit nie!!! En 'n choice wat 'n permanente gevolg het.

Ons as mense het die inability om simple, straight forward reëls te volg... Glo my, in my werk word ek daagliks daarmee gekonfronteer... En dit is vir ons ALMAL 'n irritasie, nie net vir nie-rokers nie... Daar is altyd mense wat dinge tot die extreme vat en alles vir die res spoil... Maar ek glo dat elkeen moet verantwoording doen vir sy eie dade... Die feit dat ek en Adolf Hitler die feit dat ons rook in common het, maak my nie 'n racist mass murderer nie!!!!

Bottom line... Rook is nie goed vir jou nie, ons almal weet dit... Maar dis ook nou nie hierdie intense evil nie... Ek het compassion met mense wat geliefdes verloor het as gevolg van rook, maar rook is nie die enigste oorsaak van terminale siektes nie... 

Ek sal graag ook net wil verwys na section 10 van die South African Consitution en Bill of Rights wat die right tot human dignity bevat. Die rede hoekom ek hierdie spesifieke section quote is omdat dit nie net van toepassing is op die subject van rook nie, maar oor hoe ons as 'n nation teenoor mekaar optree. Hierdie section state  "Everyone has inherent dignity and the right to have their dignity respected and protected". Vir die mense wat nie vertroud is met die wet nie, die Constitution is die Supreme law van die land, en enige iets wat in conflict met dit is, is null en void, in ander woorde, onwettig....

So die volgende keer as jy voel dis just om rokers in hokkies in public te wil sit... Dink bietjie of jy nie dalk besig is om iemand se rights te infringe nie.. En wie in daardie situasie onder judgment geplaas moet word nie... 

Hoekom wil mense so graag hatred en judgment pass oor sulke riduculous dinge...

Hoekom shower jy nie eerder jou mede mens met liefde en compassion nie...

Al wat ek vra is perspective... En dat mense nie so ligsinnig moet wees nie... Ek is seker jy het jou pis afgelag vir die post van rokers in hokkies... En dis hoekom jy dit gelike of gerepost het... Maar as jy volgende keer net jou brein sal gebruik, en besef dat jou actions actually besig is om mense se basic human rights te infringe... Sal hierdie wêreld al klaar 'n beter plek wees...

Van waar niks wit of swart is nie...

Alida

Die twins in 'n boksie...

My eerste official topic van my blog is een wat vreeslik na aan my hart lê... Terwyl ek in die proses was om research te doen oor die moets en moenies van 'n blog skryf, het al die experts min of meer dieselfde gesê... Hulle het gesê dat jy  seker moet wees van die boodskap wat jou blog gee of jy moet spesifieke topics kies waaroor jy wil skryf en daarby hou, met ander woorde, soos elkeen van ons moet jou blog 'n identiteit hê... 

Al wat ek daaroor kon dink is well... Fuck... Niemand van ons wil graag vir 'n tweede keer deur daardie painful journey gaan nie... Ek quite sommer while I'm ahead. Die soek na 'n mens se identiteit is gevul met constant rejection, self doubt, om jouself in situasies te sit wat waaaaaayyy out of your comfort zone is en die gevoel dat jy nêrens hoort nie.... Soos ek in my vorige post verduidelik het is my lewe vol contradictions tot die uiterste, en let me tell you... My soeke na identiteit was ma so kind of bumpy.... Ek het my identiteit probeer vind in van die kerk tot in wilde nagte in die company van drank, wannabe rockstars, ons local hoërskool se 'wonder-boy', abusive relationships en friendships wat nooit rêrig iets vir jou beteken nie, en het ek al gemention drank..???

In elk geval, ek het op die volgende quote afgekom... En dit het my laat dink...

"We're always contradicting ourselves. We want people to tell us apart... Yet we don't want them to be able to. We want people to get to know us... But we also want them to keep their distance... We always longed for someone to accept us... But we never believed there'd be anyone who would accept our twisted ways. That is why we'll stay locked up tight, in our own private world... and throw away the key, so that no one can ever hurt us."- Bisco Hatori

Toe ek hierdie quote lees het dit gevoel of hulle van my lewe praat, vir 'n baie lang tyd was dit pretty much wat my philosophy was oor my relationships... 

Ons as mense wil so graag net alles in 'n perfekte flippen boksie in pas. Volgens society is daar jocks, cheerleaders, nerds, goths,emo kids, hippies, hipsters en nog duisende ander stereotypes wat deur pop culture geskep word. Elkeen in 'n spesifieke boksie,met hulle perfectly defined likes,dislikes,personality traits en views about the world. Asof dit nie genoeg is nie is daar dan ook 'n class system. Waar geld of die lack daaraan ook jou blykbaar 'n sekere identiteit gee... Nie eers te praat van race, culture clashes, sex, gender en religion nie. 

 Ons is ook geneig om agter 'n groepie mense of in 'n boksie te wil hide,dit is makliker en obviously is dit lekker om te voel dat jy iewers hoort... En glo my, ek was ook al daar, so no judgment... Ons gebruik hierdie stereotypes as coping mechanisms en om ons self te beskerm van die stampe en stote wat die lewe het om te offer!!! Maar dan sit mens met die vraag, is jy dan werklik true tot jouself, is hierdie identiteit wat deur consumerists en sensationalists create was werklik 'n true reflection van die amazing human being wat jy is??? Is dit 'n true reflection van al die goed wat jy die wêreld kan bied??? I think not!! Dit is meeste van die tyd maar shallow en narrow minded.

Nog 'n konsep wat ek nie altyd my mind kon om wrap met society se boksies nie is die judgment wat hiermee saam gaan... Ek was al in menigde situasies waar mense hulle ongevraagde opinies lig en judgment gee oor situasies waarvan hulle  nie eers 'n bietjie van die agtergrond ken nie en daar is net een vraag wat ek gewoonlik aan hierdie mense wil vra... Wie die hel het jou die queen van die kakhuis gemaak?!?!? Niemand het die reg om 'n ander persoon te condemn nie. Dit is die beauty van freedom of choice... As jy nie van iets hou nie... Skuif dit uit jou lewe uit en vermy omstandighede wat jou in so 'n situasie sit, maar respekteer mense en los hulle flippen uit!!! Dit is dan weer hulle choice...

Die feit dat social media vandag se world rule vererger ook nog hierdie situasie... Mens kan NOOIT seker wees dat die stories daarop die waarheid is nie en ook word mens kind of so bietjie deur sekere mense emosioneel afgepers... Ons almal ken die 'click like en helfde van Afrika se honger mense word magically gevoed'of'share hierdie bybel versie of anders is jy satan'- posts... Maar erger as hierdie constant irritasie is die feit dat mense betrokke raak by  intense facebook wars, waar mense mekaar vieslik vloek, en mense dood wens wat hulle nie eers ken nie... Ek lag altyd my pis af vir hierdie wars!!! Maar dis skokkend!! Recently het ek 'n war gevolg waar 'n vol figured girl haar afgeneem het in haar costume of underware en basically vertel het van haar struggles met haar gewig en dat sy nou proud is op haar body ensovoorts, super brave en inspiring stuff... Maar dan gaan kyk jy na die comments wat daar gelos was.... Mense wat sê hulle haat 'skinny bitches' en dan sê die skinny bitches weer hulle haat 'fat pigs'... My mond het oop gehang... Eerstens was die arme girl wat die foto gepost het se brawe deed totaal en al in vain... Want in plaas daarvan dat mense inspirasie in haar daad gevind het, het dit net 'n platform geskep dat mense mekaar vieslik uithaal...

Dis 'n constant struggle vir die soeke na identiteit.  'n Redelike groot bump in die road vir my en my sussie, Lizette was ook die feit dat ons dieselfde interests, vriende en meeste van die tyd dieselfde views  het en extremely close is, daar was constantly na ons verwys as "die twins". Alhoewel die mense wat so na ons verwys het dit nie enigsins sleg bedoel het nie, en ek self nooit 'n probleem daarmee gehad het nie, het dit steeds 'n probleem create. Mense het automatically geassume dat ons in alle situasies dieselfde views, reaksies, inspirations en aspirations het... Wat nie altyd die geval was nie... Aangesien ons actually twee verskillende mense is. Dit het die gevolge dat 'n mens jou voice verloor asook 'n identiteit skep wat nie noodwendig akuraat is nie... Nog 'n boksie om in te pas...

Die laaste soort boksie wat ons skep is  eintlik maar die grootste en moeilikste een om in te fit... En dit is die boksie waarin jy jouself sit. Ons almal limit ons self. Ons insecurities, ons upbringing, ons culture, ons demons en miljoene ander aspekte in almal van ons se existance. Hierdie boksie is waar ons die heel seerste kry en daarvoor kan ons nie society blame nie... Daarvoor kan ons net ons self blame... Die wrongs wat ons aan ons self doen is gewoonlik die grootste injustices wat gebeur... Want ander mense wat somtyds nie eers bietjie van jou weet nie, sien meer potential in jou as jyself en dis 'n damn shame...

Die beste ding wat in my lewe kon gebeur het, was die feit dat my boksie uitmekaar gebliksem het... So pynvol as wat dit ook al was... Was ek finally free, en het ek my identiteit in myself gevind...

Daar is nou nog net een vraag wat my so bietjie haunt... Ons is almal mense, en ek glo dat maak nie saak wat jou agtergrond is nie, ons almal in essence dieselfde dinge soek , ons soek liefde, ondersteuning, salvation , acceptance, kindness,humanity, forgiveness en happiness. Maar wat ek nie kan verstaan nie, is dat as ons almal dan  so desperately na die selfde dinge soek... Hoekom is ons dan so reluctant om dit vir mekaar te gun of te gee???

Van waar niks wit of swart is nie...

Alida.

Want tussen wit en swart is dit rooi!!!!!!

Met die begin van die nuwe jaar het ek besluit om 'n nuwe uitdaging aan te pak. Soos met meeste van ons remind hierdie tyd van die jaar ons aan al die dinge wat ons nog wil doen, die opportunities wat ons laat verby gaan het, relationships wat hulle course geloop het, geliefdes wat nie meer met ons is nie en 'n sekere gevoel van optimisme vir dit wat voor lê. Dit gee ons almal die gevoel van 'n nuwe begin.

Vir 'n lang tyd wik en weeg ek om te begin met hierdie projek maar vind myself in 'n situasie waar dit nooit ''die regte tyd is nie...'' so nou het ek besluit dis now or never.

So voordat ek begin om vreeslik opinionated te raak moet ek seker eers so bietjie meer agtergrond gee van my en wat ultimately my inspire het om hierdie blog te begin.

Ek voel constantly dat my hele lewe net 'n klomp contradictions is. Ek het 'n seemingly perfekte surburban childhood gehad, met 'n ma en pa wat steeds getroud is, twee jonger siblings met wie ek ongelooflik close is, 'n paar pets along te way, 'n redelike decent vriendekring, ek het op 25 die liefde van my lewe ontmoet, ek het 'n career wat suuuuper promising is en soos wat hulle in plein afrikaans sal sê, my pa het geld so asof dit nou suppose is om al mens se probleme op te los.

Ek dink meeste mense sal saam stem dat die prentjie wat hierbo geskets word nie juis enige contradictions bevat nie.... Vir meeste mense was my lewe 'n lied en amper kind of perfek. Moet my nie verkeerd verstaan nie, ek kla nie, en ek is ongelooflik dankbaar vir die dinge in my lewe, maar dinge is nie altyd wat dit seem nie... 

My familie het humble beginnings. Soos meeste dogters glo ek rerig my pa is 'n mix tussen Nelson Mandela, die Dalai Lama, Mother Teresa en Clark Kent.  Hy het grootgeword in Hoekwil wat naby Wilderness in die Wes-Kaap geleë is, wat seker by ver een van die mooiste en ongerepte dele van ons land is. Dit was mense wat nie baie geld gehad het nie maar wat die beste lewens gelei het, sonder pretense met warm harte en glad nie gepla was met die materialistiese waarde van goed nie, met ander woorde eenvoudige mense wat werklik nog die true meaning van 'n community gevalue het. As kind kan ek onthou dat my oupa se anecdotes my truely laat dink het aan Daleen Matthee se novels soos Kringe in 'n Bos en Fiela se kind. Ek het my fondest childhood memories hier waar ons jaarliks oor die kers seisoen ons familie vakansies geniet het. Hierdie area bevat magic wat nie mens gemaak is nie. 

Na skool het my pa sy diensjaar gedoen en het daarna siviele ingeneurswese in Pretoria gaan swot, waar hy dan ook my ma ontmoet het. Na ses jaar het hulle getrou en soos hulle dit beskryf, na die honeymoon toe sit die ogies. Op die 2de Julie 1986 is ek gebore, die oudste van 3 dogters.  Drie jaar later is my sussie Lizette gebore, en sonder om op daardie stadium te weet was dit die begin van die mees substantial verhouding in my lewe. Vandat ek kan onthou het ons 'n uitstekende span gemaak. Toe ek vier jaar oud was het my ma my na my eerste ballet klas toe gevat en die res was history. Om te se ek en Lizette het in dans presteer is 'n understatement.... Ons het al wat 'n danstitel was gewen en ek het letterlik op die ouderdom van 16 meer Suid Afrikaanse titels onder die belt gehad as wat Taylor Swift ex-boyfriends het. Wat begin het as 'n competitive sport en 'n kans vir my ma om stagemom van die dekade te wees, het uitgedraai in 'n wonderlike en somtyds cruel journey waar ek deur dans myself kon vind en tot vandag toe myself express met dinge wat my brein nie eers altyd kan grasp nie... Dans is die kuns vorm wat ek amper liewer het as myself en wat ek tot die dood toe sal support, dis die most unappreciated art wat "almal mos kan doen" en wat meeste van die tyd girls reduce na 'n prikkelpoppie met geen inhibitions, wat daar is vir elke man se plesier en vrye comment. In actual fact vat dans die grootste dissipline, commitment en harde werk en bevat die dans bedryf groter artists as wat daar op die silver-screen in Hollywood is. Maar weereens wil ek nie te opinionated op my eerste post raak nie, daar is baie tyd vir dit.

My skoolloopbaan was ook maar 'n redelike rollercoaster... Ek was in 'n klein laerskool en daarna was ek in een van die mees prestiges meisieskole in Pretoria, wat min of meer soos iets tussen slow torture en die gevoel van intense revolusie en opstande gevoel het. In essence is ek vreeslik dankbaar dat ek in die skool was, want dit het op die ou end my redelik apart geset van meeste mense, of so hoor ek... Toe ek 15 jaar oud was het ons familie 'n monumental change deur gegaan. My en Lizette se jongste, laat lammetjie sussie, Jani was gebore. Hierdie experience het my geleer dat kinders grootmaak nie altyd so maklik is as wat die lyk nie. 

Na skool was dit inevitable dat ek en Lizette 'n dansskool begin, wat vi my 'n huge failure uitgedraai het, dit was glad nie wat ek invision het vir my future nie, die eerste probleem was dat ek heeltemal te lief was vir die kuns wat glad nie 'n faktor is wanneer jy met stagemoms en tieners werk nie. Tweedens kon ek op daardie stadium nog nie afskeid neem van die stage nie. Derdens het ek ook te doen gekry met die baie complicated family dynamics van my kliente en my hande het afgekap gevoel... Ek het besef dat hierdie nie my career choice moet wees nie, en ek het gaan swot. Regte van alle dinge... En ek het my true calling gevind, so boring soos wat dit vir meeste mense klink is dit rerig iets waaroor ek baie passionate is, ek is mos 'n idealis after all... Ek is seker daardie quality sal my nog so paar keer in die future in die gat byt... Lizette het aangegaan met die dansskool, Athena Academy of Dance, wat hugely successful is asook een van die lekkerste communities om aan te behoort in die stad. Ek het lifelong friends gemaak deur my dans loopbaan,en is seker haar studente sal dieselfde doen. Sy is 'n meester in wat sy doen. Ek is nogsteeds deel van Athena en dans in die Athena Dance Crew, maar ek los daardie subject vir my future posts...

Soos julle sal kan aflei is my lewe nie vreeslik extraordinary nie... Maar ek vind myself gedurig in die middel vasgevang tussen twee uiterstes. Ek het grootgeword in 'n kultuur waar die man die hoof van die huis was...en ek refuse om in so relationship te settle. Vrouens is mos suppose om op hul troontjies te sit en baba kousies te brei, cocktails te sip en te skinner... Well ek kan dit doen en geniet dit so af en toe... Maar ek jag ook, kon op 'n stadium enige man onder die tafel in drink, ek kan braai, ek rook en ek vloek soos 'n matroos.... My career is op hierdie stadium my nommer een focus, maar ek is ook ongelooflik familie vas, en sal bittergraag later my eie familie wil begin. In my career is dit ook maar 'n man's world. My voorkoms is ook redelik hard blykbaar en daar word constantly vir my gesê dat ek soos 'n bitch lyk, maar in actual fact het ek 'n suuuuper klein hartjie wat met mense kan relate en wat even met 'n moordenaar kan compassion hê. Ek is open minded en glo passionately daaraan om te live and let live... Ek het liberal politic views in 'n land waar die politiese lyne redelik tot die extremes geblur word. Ek is religious, maar glo truely dat sekere religions mensgemaak raak en dat God se ware boodskap tweede kom. Even in my relationship is daar contradictions, ek is 'n true afrikaner boere girl en die liefde van my lewe happen to be 'n proper soutie met een van die mooiste en purest hearts wat ek in 'n lang tyd gesien het. 

Ek is oppinionated, ek is weird, ek is kind of 'n nerd, somtyds so bietjie van 'n loser, ek is passionate oor vroue regte,ek glo dat daar wel justice in die lewe is al is dit nie altyd op die manier wat ons dink nie, ek glo in equality en freedom of speech en ek glo ook dat 'n mens ook somtyds jou mond moet hou oor dinge wat jou nie aangaan nie, ek glo in liefde en in haat en dat die twee hand aan hand loop. Ek hou van fashion en glamour, maar kan ook happiness vind in kleiner en eenvoudige dinge. Ek word deur artists inspire wat vir mekaar skree, wat opposite messages het, my musiek smaak is van heavy metal tot classical. Ek appreciate die lelik en donker net soveel as die beautiful en lig. Ek glo dat enige persoon sy sexuality moet explore, maar word partykeer shitless gescare deur vandag se over sexed teenagers!!!

So in essence is dit die rede hoekom ek die blog begin het, ek dink daar is ongelooflik baie mense wat daarmee kan relate, en dit gee ook ultimately my die kans om myself te express en om somtyds sin te maak van my thoughts. My blog gan bitchfits, lang trane, moan sessies, struggles, reviews van movies, live shows, boeke, jagtrips en tv shows hê. Dit wat in my lewe en in my mind my inspire, kwaad maak of onderkry gaan op die blog gepost word, dalk mag dit net my save van insanity!!!

Van waar niks wit of swart is nie...

Alida.